Մեզ շատ արագ մտցնում են «եվրոպական» այն ճահիճը, որից Վրաստանը նախորդ տարի միայն կարողացավ դուրս գալ:

Երբ ասում էր՝ ոչ մի մուկ, ոչ մի ձուկ չի պլստալու, հավանաբար, հենց ժողովրդին նկատի ուներ, ոչ թե երկիրը հոշոտած առնետներին և շնաձկներին:

Համաշխարհային պատմության ամենամեծ պոպուլիստներից մեկը եղել է Հուլիոս Կեսարը։

Էսօր Վիսոցկին 86 տարեկան կդառնար... Չէ՛, չէր դառնա, բացառված ա, նա երբեք 86 տարեկան չէր դառնա։ Էդ նույնն ա, ինչ շունչդ երկու ժամ պահես։ Ո՜վ կարա շունչը երկու ժամ պահի...

Մի խումբ առևտրականներ հավաքվել կառավարության շենքի մոտ՝ բողոքում են հարկերի բարձրացումից։ Նրանք լռում էին, երբ հանձնվում էր Արցախը։

Ես տեսել եմ գրողական Ոսկեդարը, երբ գիրը արժեք էր։ Մեկ բաժակ սուրճի շուրջ տաք, արվեստանպաստ վեճեր էին։ Բոհեմը իր մեջ էր համախմբել բառեղեն «խենթուկներին»։ Գինովությունը անկեղծության ճամփա էր բացում։ Կամ ընդունվում էր հեղինակը, կամ ՝ ոչ։ Գրքի նկատմամբ հարգանք կար։ Անհատականության խոսքը հասնում էր իր երկրի իշխանավորին։ Մտավորականը միջնորդ էր պետության և ժողովրդի միջև։

Մեզ հետ կատարվող իրադարձությունները հասկանալու ու դրանում մեր ուժ չունենալու հանգամանքի, որպես ամեն ինչի պատճառի, իմաստը խորապես ըմբռնելու համար շատ ուսանելի է տեսնել նախկին լուրջ աշխարհաքաղաքական ուժ Եվրոպայի ներկա աննախանձելի վիճակը։

Անհավանական է, թե որքան արագ եք սպառում «Մի՜ դարձիր դիզայներ» գիրքը, ու ամեն անգամ, երբ մատակարարման բաժիններից հարցնում եմ, թե շաբաթվա ընթացքում որքան եք ձեռք բերել, ուղղակի երջանկանում եմ։

«Մենք քամիներ շատ ենք տեսել և եթե ցայսօր գոյատևում ենք, ապա շնորհիվ լոկ այն բանի, որ քամիները թռցրել են մեր գլխարկը, բայց ոչ գլուխը։

Այսօր, տարիների հեռվից ու Պարույր Սևակի հռչակի, ճանաչման ու ժողովրդական սիրո տեսանկյունից դժվար է պատկերացնել, որ բանաստեղծի ճանապարհը հեշտ չի եղել։ Գյուղից քաղաք եկած ընթերցասեր պատանին բախվում է բազմաթիվ դժվարությունների, ընկնում հուսահատության մեջ, նույնիսկ դադարում գրել, թեև մինչ այդ մտածում էր, որ արդեն կայացած բանաստեղծ է։ Այս մասին Պարույր Սևակը անկեղծորեն պատմում է իր «Անցյալը ներկայացած» ակնարկում և հարցազրույցներից մեկում։ Իրեն բանաստեղծ չհամարելու պատճառները մի քանիսն էին, սակայն գլխավորը՝ Եղիշե Չարենցի պոեզիային ծանոթությունն էր։ Ծանոթանալով Չարենցի երկերին, երիտասարդ Սևակն հասկանում է, թե ո՞վ է բանաստեղծը, ի՞նչ է գրականությունը, ինչպե՞ս պետք չէ գրել և, ինչն ամենից դժվարն էր՝ ինչպե՞ս գրել։