Երեկ մի ժամանակավոր հրապարակում էի արել հետևյալ բովանդակությամբ՝ արևը դուրս է գալիս արևելքից, մայր է մտնում արևմուտքում։

Հասկանում եմ, որ մասնագիտական արժանապատվության առումով դժվար է մտնել պետական դավաճանի անհեթեթ ու հանցավոր կոնցեպտի մեջ, ու հերքել անհերքելին, բայց մենք պատմաբաններով պարտավոր ենք շարունակաբար խոսել:

Ո՞նց, նիկոլը Ցեղասպանություն է հերքու՞մ, հնարավոր չէ, էս ինչ անակնկալ, անսպասելի էր, շոկի մեջ եմ... 2018-ից սենց շատ «անակնկալ» բաներ են տեղի ունենում ՀՀ-ում, շատ անսպասելի, հանկարծակի ու անակնկալ... Հիմա սա դավաճա՞ն է, գործակա՞լ, թե՞ տգետ...

Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովը պետք է ընդունի՝ Հայոց ցեղասպանության ժխտման , ուրացման համար քրեական պատիժ սահմանող օրենք:

Այո՜, ինչպես կարելի չզարմանալ, երբ իշխող կուսակցության ու դրա պարագլխի` Հայոց ցեղասպանության պատմական փաստը ժխտելու տարատեսակ ողորմելի ճիգերն ու փորձերը ցասում ու բողոք են առաջացնում շատերի մոտ ու շատ շատերը մոռանում են, որ այս պատմությունը սկսվեց այն օրից, երբ Նիկոլ Փաշինյանի աշխատակազմի ղեկավար ու արդեն ծանրամարտիկ դարձած Արայիկ Հարությունյանը և ԵՊՀ ներկայիս ռեկտոր Հովհաննես Հովհաննիսյանը խուլիգանական ու փողոցայինին վայել վարքագիծ ցուցաբերելով ներխուժեցին Հայոց ցեղասպանության թանգարան֊ինստիտուտի տնօրենի առանձնասենյակ ու մի բան էլ սպառնում էին իմ դեմ ոստիկաններ բերել։

Երեկվա մետամորֆոզիկ գյալաջիից մի քանի դրվագ եմ առանձնացրել, որին մի քանի դիտարկմամբ, թերևս, անդրադառնամ: Նախ՝ նման շըփ-թըփ հարցազրույց տալու դրվագի հետ կապված, երբ հանկարծ որոշեց՝ Շվեյցարիայից միանգամից գնալ Հանրային:

Հարկերից ու տրանսպորտից մինչև անվտանգություն, Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հաջող պայքար ու Արցախ վերադարձ. էս բոլոր հարցերը ունեն մեկ լուծում։ Մե՛կ լուծում։

Հանրային կոչված հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում Փաշինյանը հայտարարել է՝ մեր ռազմավարությունը հետևյալն է՝ թույլ չտալ էսկալացիա, ու հավելել․ «Մենք հասկանում ենք, որ տարածաշրջանում և դրանից դուրս կան ուժեր, որոնք խնդիր են դրել գեներացնել նոր էսկալացիա...

Բելառուսում հերթական նախագահական ընտրություններ են: 7-րդ անգամ Բելառուսի նախագահ կդառնա Լուկաշենկո Ալեքսանդրը: Միայն այդ հանգամանքը բավարար է եզրակացնելու համար, որ Բելառուսում դիկտատուրա է:

Երեսուն տարի եղավ, ինչ Սովետը չկա՝ հասուն մարդու մի ամբողջ կյանք։ Արդեն հավատս էլ չի գալիս, որ կար ժամանակ, երբ «Հայաստանի Հանրապետություն» գրելն արգելված էր...